Tematy kompleksowe:

1. Mamy różne charaktery

2. Łąka w maju

3. Święto Rodziców

4. Niby tacy sami, a jednak inni

Cele dydaktyczno-wychowawcze:

• podejmowanie prób posługiwania się przyborami i narzędziami zgodnie z ich przeznaczeniem;
• podejmowanie działań i opisywanie, co z nich wyniknęło dla niego i dla innych;
• planowanie działania grupy rówieśniczej przez wskazywanie pojedynczych czynności i zadań niezbędnych do realizacji celu.
• posługiwanie się poprawną mową;
• próby samodzielnego czytania;
• formułowanie dłuższych wypowiedzi na ważne tematy, samodzielne werbalizowanie własnych potrzeb i decyzji;
• formułowanie dłuższych wypowiedzi na dowolny temat;
• wyodrębnianie zdań w wypowiedziach, liczenie ich, układanie wypowiedzi, np. na temat obrazka, składającej się z określonej liczby zdań;
• wyodrębnianie w słowach głosek: w wygłosie, nagłosie, śródgłosie;
• czytanie całościowe wyrazów, równoważników zdań;
• rozpoznawanie liter pisanych;
• liczenie głosek w słowach; układanie słów rozpoczynających się, kończących się daną głoską.
• samodzielne śpiewanie piosenek z akompaniamentem muzycznym;
• opracowanie planu działania podczas wykonywania danej pracy plastycznej;
• improwizowanie ruchowe dowolnej muzyki;
• samodzielne używanie wybranych narzędzi, przyborów, wybieranie materiałów, organizowanie sobie stanowisk pracy;
• uczestniczenie w zabawach konstrukcyjno-technicznych, wykorzystujących doświadczenia zbierane podczas poznawania środowiska technicznego, np. składanie zabawek z oddzielonych części, budowanie różnych konstrukcji z klocków; przeżywanie radości z pozytywnych efektów swoich działań.
• inicjowanie różnego rodzaju zabaw z wykorzystaniem pomysłów dzieci, uświadamianie sobie podczas zabawy jej efektów końcowych;
• rozwijanie myślenia logicznego poprzez: analizowanie, syntezowanie, porównywanie, klasyfikowanie, rozwiązywanie zagadek logicznych
• (sylogizmów), próby logicznego ujęcia motywów własnego działania, łączenie prostych czynności z ich skutkami, układanie historyjek obrazkowych, opowiadanie ich z podaniem przyczyny i skutku danych zdarzeń, słuchanie zdań prawdziwych i zdań fałszywych, ocenianie ich wartości logicznej (np. poprzez wykonywanie określonych ruchów);
• uświadamianie sobie podczas zabawy jej efektów końcowych;
• nabywanie umiejętności kreślenia w ograniczonej przestrzeni, w układzie szeregowym, linii będących elementami liter (linii: prostych, pionowych, poziomych i ukośnych, falistych, zaokrąglonych, pętli, kół, owali);
• rysowanie literopodobnych szlaczków na dużych płaszczyznach i w liniaturze;
• rozwijanie zainteresowania podejmowaniem prób pisania;
• liczenie od dowolnego miejsca, wspak, dwójkami, piątkami;
• rozpoznawanie cyfr i liczby 10.

PIOSENKA 

Jesteś super 

Kolejny raz, gdy wstaje rano
Z uśmiechem witam dzień,
Ruszam w drogę po marzenia,
Nic nie zatrzyma mnie
Krok po kroczku, choćby wolno
Ważne by nie przestać iść
Odwagi pełne mam kieszenie
Strach od dawna w szafie śpi
Nie budzimy go
Razem z nami chodź
Razem możemy zdobyć to co chcemy,
Gdy w sercu masz taniec, świat nie ma granic
Poleć na księżyc, zapleć warkocz tęczy,
Zrobisz to na luzie, wystarczy tylko uśmiech.
Razem możemy zdobyć to co chcemy,
Gdy w sercu masz taniec, świat nie ma granic
Poleć na księżyc, zapleć warkocz tęczy,
Zrobisz to na luzie, wystarczy tylko uśmiech.
Jesteś super, możesz wszystko /jesteś super/
Nie zaprzeczy temu nikt /jesteś super/
Możesz zmienić świat na lepszy
Jeśli zaczniesz właśnie dziś
Trzy podskoki, dwa obroty /jesteś super/
Zatańcz jak Ci w duszy gra /jesteś super/
Gdy zachwiejesz się, spokojnie
Ja przy Tobie będę stać
Nie jesteś sam
Masz przyjaciół w nas
To jest Twój czas
Uśmiechnij się i tańcz
Razem możemy zdobyć to co chcemy,
Gdy w sercu masz taniec, świat nie ma granic
Poleć na księżyc, zapleć warkocz tęczy,
Zrobisz to na luzie, wystarczy tylko uśmiech.
Razem możemy zdobyć to co chcemy,
Gdy w sercu masz taniec, świat nie ma granic
Poleć na księżyc, zapleć warkocz tęczy,
Zrobisz to na luzie, wystarczy tylko uśmiech.

OPOWIADANIE 

Małgorzaty Strękowskiej-Zaremby Zabawa w chowanego

Za lasem płynie strumyk, za strumykiem rozpościera się łąka, na łące rosną zielona trawa i sto krotki o biało-żółtych kwiatach. I jeszcze wiele innych kolorowych kwiatów i zielonych roślin. Pewnego dnia biedronka, żabka, konik polny i motyl cytrynek bawili się na łące w chowanego.– Jeden, dwa, trzy... – mała biedroneczka odliczyła do dziesięciu i rozejrzała się dookoła. – Zaraz was znajdę – zawołała, pewna siebie. Po chwili wykrzyknęła radośnie: – Widzę cię, żabko! Siedzisz pod liściem mlecza! Biedronka sfrunęła na liść i zajrzała pod spód. Coś takiego! Żabki tam nie było. Wszędzie tylko zielone źdźbła trawy i liście roślin łąkowych tak samo zielone jak żabka. „To nie ten liść” – pomyślała i przeniosła się na sąsiedni, a potem na kolejny. O! Coś zielonego mignęło jej przed oczami! Biedronka rozpostarła małe skrzydełka. – Mam cię, koniku polny! Siedzisz między koniczynkami! Widzę cię! Zaraz będziesz zaklepany – ucie szyła się z odkrycia.– I hop! – biedroneczka usiadła na listku koniczyny. „Znowu nic?” – nie mogła się nadziwić, że pośród zieleni nie ma nawet śladu konika polnego.– Zdawało mi się – westchnęła, jednak już po chwili uśmiechnęła się szeroko. „Cytrynka na pewno znajdę. Jest większy od konika polnego i ruchliwszy od żabki” – pomyślała. Wzbiła się w górę, żeby objąć wzrokiem całą łąkę. Żółty kolor przyciągnął jej uwagę.– Jest! Widzę cię, motylku! Już po chwili siedziała na płatku stokrotki. Jednak to był tylko kwiat, a dookoła – tysiące podobnych. Czy któryś z nich był motylem cytrynkiem? Z pewnością nie.– Żabka, konik polny i motylek poszli sobie, a mnie zostawili – powiedziała rozczarowana biedronka. Zrobiło się jej bardzo przykro, że przyjaciele tak z nią postąpili.– Mylisz się, biedroneczko – odezwał się mądry ślimak. – Twoi przyjaciele wciąż są na łące. Trudno znaleźć zieloną żabkę i zielonego konika polnego pośród zielonej trawy. Niełatwo też wypatrzyć żółtego motyla, gdy łąka żółci się od kwiatów. Tak jednak powinno być. Barwa chroni twoich przyjaciół przed niebezpieczeństwem. Ci, którzy na nich polują, mają wielki kło pot z odróżnieniem motyla od kwiatka albo konika polnego czy żabki od zielonych liści.– To prawda – z zieleni wyskoczyli roześmiani przyjaciele biedronki: żabka i konik polny.– Najprawdziwsza prawda – potwierdził motylek cytrynek i wyfrunął z kępy żółtych jaskrów.– Nie przejmuj się, biedroneczko, że nas nie znalazłaś. Teraz ja będę szukał. Ukryj się dobrze. Żabka i konik polny też. Biedronka ucieszyła się z takiej zamiany. Ale gdzie znaleźć kryjówkę? Dookoła tyle zieleni. Czerwona biedronka w czarne kropki będzie widoczna z daleka. Szczęśliwie brzegiem rzeki szła uśmiechnięta od ucha do ucha Ada. Usiadła na skraju łąki, żeby odpocząć. Miała na sobie czerwone spodenki w czarne kropeczki. Biedroneczka aż wstrzymała oddech z zachwytu. – Lecę – powiedziała sobie. Skrzydełka, choć małe, poniosły ją na skraj łąki. Usiadła leciutko na pięknych spodniach dziewczynki i... znikła. A może wciąż tam siedzi. Jak myślicie?